Paniek

Daar zit je dan in de auto van je ouders die je 2 minuten eerder uitliet voor de ingang van de tandarts in het centrum van de stad.
De auto van je ouders waar je één keer in de 2 jaar mee rijdt en die je nu moet parkeren in de ondergrondse parking.

Daar sta je dan voor de hefboom in de auto van je ouders waar je het knoppeke om het venster te openen niet vindt.
Overal zit je te voelen en proberen maar je ziet geen steek omdat het te donker is daar beneden aan die hefboom en omdat het dashboard zwart is en de knoppekes ook.

Je wordt nerveuzer en het zweet breekt je uit wanneer je denkt , er gaat hier dadelijk iemand achter mij willen binnenrijden en ik kan niet aan die zuil om mijn betaalkaartje te nemen zodat die hefboom omhoog gaat.
Je deur openen is ook geen optie want die stoeprand is zo belachelijk hoog dat je je deur niet kan openen.

Zuchten, vloeken, paniekaanval, zweten, in de achteruitspiegel kijken en dan....
Je versnellings-poke in achteruit zetten en in een racetempo weer omhoog uit de parkeergarage rijden.
OEF! Gelukt! Opgelucht adem halen, je rustig aan de kant zetten, weer naar het dashboard kijken en wat zie je als eerste?
De knoppekes van de vensters, vooraan links naast de radio!

Eens proberen, dan het blokje rondrijden, terug in de ondergrondse rijden, op het zwarte knoppeke van de venster drukken, je ticket nemen, blij zijn dat de hefboom omhoog gaat, je auto parkeren, even diep ademhalen, je spullen nemen, uit de auto stappen, de auto sluiten, je wandelt naar buiten, je komt buiten en je gsm rinkelt.

"Kind, komt ge ons halen, we zijn al klaar. We staan in de lift en zijn zo meteen buiten!"